Interior bagunçado cheio de roupas

 

Bir kichkina shaharchada Umarjon ismli bola yashardi. U quvnoq, shirinso‘z, lekin juda qaysar va to‘polonchi edi. Onasi uni juda yaxshi ko‘rardi, lekin ba'zida charchab ketardi — chunki Umarjon hech qachon aytilgan ishni o‘z vaqtida qilmasdi.

— O‘g‘lim, iltimos, o‘yinchoqlaringni yig‘ishtir, — desa,
— Hozir emas, keyin, — derdi Umarjon.

— Darsingni qil, bolam, — desa,
— Bugun dam olaman, — deb yotib olardi.

Onasi har kuni o‘g‘lini ko‘nglini og‘ritmasdan tarbiyalashga harakat qilardi. Biroq bir kuni u charchadi. Xona yana tartibsiz, idishlar yuvilmagan, Umarjon esa yerda yotib mashina haydayotgan edi.

— Bolam, bugun bizga mehmonlar keladi. Iltimos, uyda ozgina tartib bo‘lishiga yordam ber. Bu uying-ku, sen ham mezbonsan, — dedi onasi charchagan, sokin ohangda.

Ammo Umarjon yana eshitmadi. “Men kichkinaman, menga baribir,” deb o‘ylardi.

Mehmonlar keldi. Ular orasida onasining uzoqdan kelgan dugonasi ham bor edi. Uy to'zigan Umarjonning oyoqlari ostida o‘yinchoqlar sochilib yotardi. Dugonasi kulimsirab dedi:
— Voy, bu yerda kichik to‘polonchi yashaydimi deyman?

Meni farzandlarim uyni men aytmasimdan tartibga solib qo'yishadi.

Onasining yuzi qizardi. Ko‘zlari yoshga to‘ldi, lekin hech nima demadi.

Shu payt Umarjon ilk bor onasiga rahmi kelganini his qildi. U onasining sukutidagi og‘riqni yuragida sezdi. O‘sha zahoti u mashinalarini yig‘ishtirib oldi, xonasini tozaladi, hatto idishlarni yuvishga yordam berdi.

Kechqurun onasi uni bag‘riga bosib dedi:
— Rahmat, bolam. Bugun men juda baxtli bo‘ldim.

Ingiliz tilida: Umarjon’s Meaningful Day

In a small town, there lived a boy named Umarjon. He was cheerful and sweet, but also very stubborn and mischievous. His mother loved him very much, but sometimes she got tired — because Umarjon never did what he was told on time.

— My son, please clean up your toys, — she would say.
— Not now, later, — Umarjon would reply.

— Do your homework, dear, —
— I’m taking a break today, — he would say, lying down.

His mother tried every day to raise her son without hurting his feelings. But one day, she got tired. The room was messy again, the dishes were not washed, and Umarjon was lying on the floor playing with his toy cars.

— Son, we are expecting guests today. Please help keep the house a bit tidy. This is your home too — you are also a host, — his mother said in a calm but tired voice.

But Umarjon didn’t listen again. “I’m just a kid, it doesn’t matter,” he thought.

The guests arrived. Among them was his mother’s friend who had come from far away. The house was a mess, and toys were scattered under Umarjon’s feet. The friend smiled and said:
— Oh, looks like a little troublemaker lives here?

She added,
— My children tidy up the house even without me asking.

His mother’s face turned red. Tears filled her eyes, but she said nothing.

At that moment, Umarjon felt pity for his mother for the first time. He felt the pain in her silence deep in his heart. Immediately, he gathered his toy cars, cleaned his room, and even helped wash the dishes.

That evening, his mother hugged him and said:
— Thank you, my son. Today, I felt truly happy.

Rus tilida: Значимый день Умаржона

В одном маленьком городке жил мальчик по имени Умаржон. Он был весёлым и добрым, но очень упрямым и шумным. Его мама очень его любила, но иногда сильно уставала — ведь Умаржон никогда не делал то, что ему говорили, вовремя.

— Сынок, пожалуйста, убери свои игрушки, — говорила она.
— Не сейчас, потом, — отвечал Умаржон.

— Сделай уроки, милый, —
— Сегодня я отдохну, — говорил он и ложился.

Мама каждый день старалась воспитывать сына, не задевая его чувства. Но однажды она устала. Комната снова была в беспорядке, посуда немыта, а Умаржон лежал на полу и играл машинками.

— Сынок, сегодня к нам придут гости. Пожалуйста, помоги немного навести порядок. Это ведь и твой дом — ты тоже хозяин, — сказала мама усталым, но спокойным голосом.

Но Умаржон снова не послушал. «Я же ещё маленький, мне всё равно», — подумал он.

Пришли гости. Среди них была подруга мамы, приехавшая издалека. В доме был беспорядок, под ногами у Умаржона валялись игрушки. Подруга улыбнулась и сказала:
— О, здесь, похоже, живёт маленький проказник?

И добавила:
— Мои дети убираются дома даже без моей просьбы.

Лицо мамы покраснело. Глаза наполнились слезами, но она ничего не сказала.

В этот момент Умаржон впервые пожалел свою маму. Он почувствовал боль её молчания в своём сердце. Тут же он собрал свои машинки, убрал комнату и даже помог вымыть посуду.

Вечером мама обняла его и сказала:
— Спасибо, сынок. Сегодня я была по-настоящему счастлива.


“Men onamni baxtli qilishni xohlayman. Endi aytilgan ishni vaqtida bajaraman. Chunki bu — mehr ko‘rsatishdir.”